بی راهه نیست طرف راه
زخم شرر ما، می زنه به شرفت آروم باش
طعم خطر تاریخه توی قلم ما
نه تو نیستی طرف حساب
زدم به پام، زخم کمر دارو
طناب اتصالمون نالید تو خلع دار
تو خفا پیچید دور کمر ماری
که با ولع تموم میشد ولع ما
طلب قدرت شد ثمر راهمون
میخوایم همو بدریم
حالا یکی غلطه یکی طلبه رسیدن به شرفه
تف تو قلمِ خامی که وسط کویر میده خبرِ باغ
همون بهتره ادبِ لال
کاش کِش میومدی تو جات، عوض جاکشی
دِ بگو زخم هنر رو نبره کاسبی
ما تیزی می ساختیم از قلم داغ
واقعیتم اینه که نَرَمه آینده ام
هستم تا ته تو خطر خاک
با این امکان کم که نرم به گا
ورم پرچمای قدرت رو بکشید محکم، به دهن شانس
جغرافیا
پرسیدم: "اون جا کجاست"
یه قطار چسبیده بود واگناش
تو گفتی: "عطش تو رو تو آرزوت جا گذاشت"
"شوالیه اسبشو کنار رود جا گذاشت"
یه ناکامی عقب کام
سارا له شد تو جنگ طبقه ها
یه لیوان تراژدی رفت اللحساب پایین از گلو هامون
تپشای نفس داس، زایید
ترکای خونه های شهرک ما رو
مرگ همیشه خبر داغ بود
باشه علی نبره یاد
نگاهت همینو می گفت توی روز دفن
رفته حالا علی از زخم پاها، تا قتل سارا، قبل مرگش
حماسه ی نظم آواز بردگی
از بیخ و بن غلطه ساز، مامان
خونه چاک برداشت با دهن باز
من تَرک نکردم فقط زدم به چاک
نامه ها رو می خوندم، عقبِ تاریخ
هیچ فرمولی ندیدم که نبره باد
گٌل می باخت به دغل خار
همیشه خدمت نصیب خدمه هاست
گفتم فکر کردی رویا بی مرگه؟
صدف بدون مروارید سنگه؟
بپذیر مامان مروارید مرگه
تو بی رحم، گفتی: "دنیا بی رحمه"
"دنیا بی رحمه ..."

پخش شدن گل ها بی چتر
تو سقوطِ شال سرخابی رنگت
اما باز، نفس کشیدی ویرونی ات رو
صورتت همون زن دیروز می شد
که با دندون کشیدی زخم شرف
تموم غمت نیرو می شد
هزار بار زد واقعه ما رو
ما بلند می شیم بار هزارم
هنر ما چیزی غیر این نبود
که بفهمیم کی می چرخونه سایه ی ما رو
می کشیم به چهار پایه هجا رو
که شعر، بُکنیم بارش دار رو
بیا بیرون از قاب زوال
کدوم صائقه زد خانه ی مارو؟