زنی رنجور
امیدش دور
اجاق آرزویش کور
نفس ها خسته
و کوتاه
فرو خشکیده بر لب آه
تنش سرمیکند ناگاه
صدای پای تند و در همی در پله می پیچد
صدای پا صدای قلب او درهم می آمیزد
نگاه بی زبانش میکشد فریاد
که این منصور
که این فرنوش
که این فرهاد

به گرمی هر سه را بر سینه خود می فشارد شاد
جهان با اوست
جان با اوست
عشق جاودان با اوست
هلال بازوان را تنگ تر می خواهد اما آه
نفس یاری ندارد
مرگ همراه نمی فهمد
سرش بر سینه می افتد
زنی خوابیده جان آرام
پرنده آفتاب عمر او از بام
اجاقش کور راهش دور
نگاهش بی زبان بی نور
صدای گریه های مبهمی در پله می پیچد
صدای گریه فرنوش
صدای گریه فرهاد
صدای گریه منصور