دستات رو به من
باز بشه بیشتر
تا گوشتو بدیو
بدونی که نیستم
چیزی که فکر می کنی
تو واسه خودت
یه کوه ساختیو
فکر می کنی واسه توه
ببین
زیره سپره
شمشیر قلم تا
روحم آزاد شه
از زنجیر تنم
بزار
بارون بباره
تو بیابونم قلبم
یه ذهنه شلوغ
توی خیابونه خلوت
من یه عقرب دارم
که اسمش زبونه
اگه نیش نخوردی
بدون حسش نبوده
من فکرم ناراحته
ولی افکار تو شاد
یه دله تنگ دارمو
یه شلوار گشاد
دارم میرم توی راهم
جلو دیواره باز
شعرامم می نویسم
با یه لیوان آب
پاشدمو ساختم
یدونه دیوار دورم
پس هرکی که خوابه
بزار بیدار کنم
ارزش قائل شدم
واسه جونم
وگرنه من عاطل و باطل
تو خیابون بودم
تو پس بدون
یه غم تویه دلو
دل تو سینه و
سینه سپر
رو دشمن
و اون تو کفنه
آه
هرجایی بری
اسمم هستو همه
می دونن دیگه
نمی گم قصه
پس تو دیگه بهتره بیای
با ما همراه بشی
جای فال حافظ فال بهرام بگیر

اینو بفهم بهرام پیچ نمی خوره
اینو بفهم که چیزی منو گیج نمی کنه
اینو بفهم تو باید بدی دستاتو به من
من که همیشه گفتم تو هم حرفات رو بزن
اینو بفهم عرفان پیچ نمی خوره
اینو بفهم که چیزی منو گیج نمی کنه
اینو بفهم تو باید بدی دستاتو به من
من که همیشه گفتم تو هم حرفات رو بزن

اینو بفهم کله تهرانه همرام
اینو بفهم حرفه عرفانو بهرام
اینو بفهم کله تهرانه همرام
اینو بفهم حرفه عرفانو بهرام

خیام خیابونو
الاف خیابونو
همواره داره میگه
حرفای زیرو رومو
دردای اینو اونو
سرمای زمستونم
نمی تونه بکوبونه
گرمای دله اونو
می سوزونه
زبونه بدونه
ترس واسه جونو
افکار اونو
حرفای اونو
بگیر بگوشیتو
بیا همراه اونو
قبل دربار
صدسال زدیم
درجا تو خونه
بعدم هشت سال
سرباز واسه من
داده جونش
قد چند مرده
هلاج و زور قبلش
صد سال دردو
بیست پنج ساله جونم
ولی وقتی رفتم
هشتصد سال می مونم
بالا برج میلاد
آره عرضه می خواد
فرق دارم نخواستم
بشینم عمره بی کار
حالا که دارم می رسم
تند تند به سی سال
دستاش خوردو خونی
زده مشت به دیوار
ولی نمی خوره تکونی
چون قرصه دیوار
پایدارو دیوار
با ما زوجه اینجا
نقطه اینجا
عمریه سپری گشته
عقده اینجا
جیب خالی دلی شکسته
کفره اینجا
حرفه تو قلمه دستت
قفل اینجا
حرف برا یه دره بسته
دیگه بهتره بیای
با من یکسان بشی
جای فال حافظ
فال عرفان بگیر

اینو بفهم
عرفان پیچ نمی خوره
اینو بفهم که چیزی
منو گیج نمی کنه
اینو بفهم تو باید
بدی دستاتو به من