دگر باره شد تا ه گلم جلوه گر
ز نو جلوه گر شد به جمالی دگر
بیامد آن نگار من بهشت من بهار من
بعد از آن ظلم و آن جور و ستم
آمد او تا کند چاره غم
چه شب ها که با یاد آن رخ همچو قمر
نگه کرده ام بر جمال که تا به سحر
پس از امید بسیار نصیب من شد دیدار
خوشا پس از دوری ها
ز در درآید دلدار
کنون که از بخت جوان در بر آن مونس جان دلشادم
خوشم که از دست ستم آتش غم فارغم و آزادم
مه جلوه گر آمد شاه سیه طی شد
روشن جهان من از جلوه وی شد
از وصل دلبر عیشی دلکش تر کی باشد دیگر
شادی کن ای دل چون داری در بر یاری جان پرور