بهانه ای به جان من که جان دهی به این نیاز
که جان بگیرد با تو حسم سر احوال مرا
دلم کجا و تو کجا رسیده ایم به پیش هم
قدمم لرز و دلم میدود آرام به پات
دلم گرفته بی طرف بی تو چشیده قلب من
تو مثل یه مادری هرجا میری من رو ببر
بی تو چرا ماندن رواست
مستی بیهوده خطاست
نیستی ولی یادت که هست تو تک تک ثانیه هام
بی تو چرا اینگونه ام بیگانه ام به حس خود
به شاعری که شاکی از نوشتن بدون توست
سپیده زد از دم صبح سیاه بی تو روز من
تیره و تار روز من گر تو نباشی پیش من
خاکسترم خاکستری بین خلایق تو محشری
تیره و تارم تو بیا جلوه بده رنگین تری